گل‌‌های آزالیا/ شعر معاصر کره جنوبی؛ دو زبانه کره‌ای فارسی

یار و دوست
دوست به هنگام اندوه مایه خوشبختی است
و هنگام عاشقی یار مایه دلخوشی است.
هنگامی که عطر شکوفه و توت فرنگی
هوا را می‌آکند
و فلفل‌های قرمز می‌رسند
پر کن پیاله را، ای دوست!

***
آواز معشوق
آواز روشن معشوقی که دلتنگ او هستم
بر سینه‌ام نشسته
اگر همه روز به آوازش گوش بسپارم،
آواز زیبای معشوقم که دلتنگ او هستم
پس از غروب خورشید، تا شبانگاه
در گوش من است.
از شبانگاه تا وقت خواب
در گوش من است.
آوازی که به لطافت تکان می‌خورد
خواب من انگار عمیق می‌شود
لمیده در بستر تنهایی‌ام
خواب آرام من، عمیق می‌شود
صبح که می‌شود، آواز از خاطرم می‌رود.
آواز معشوق را هربار که می‌شنوم
به تمامی فراموش می‌کنم

***
به خاطر توست که غروب می‌کند
خورشید، بر قله کوه
به خاطر توست که بالا می‌آید
خورشید و صبح سر می‌رسد
اگر زمین خاموش شود و آسمان هم بتپد
از نگاه من، همه به خاطر توست.
وقتش که برسد، همه اینها را به تو نسبت می‌دهم
و دوباره مثل سایه به سمت تو می‌آید احساساتم
ای تو که معشوق من بودی